به گزارش پایگاه خبری صدای جویا از اصفهان، نورالله جویا خبرنگار و فعال مدنی طی یادداشتی با عنوان «مگر مردم شاهین‌شهر مسخره دست شما هستند که این‌گونه رفتار می‌کنید»، خطاب به اعضای دوره پنجم شورای اسلامی شهر شاهین‌شهر آورده است؛ این مطالبه گری و نقد صادقانه را بر اساس فصل دوم قانون مطبوعات ماده ۲ و تبصرهای ذیل آن به رشته تحریر درآورده ام.
عصر روز چهارشنبه ۲۷ شهریورماه ۱۳۹۸ منوچهر روانان به‌عنوان نامزدی تصدی شهرداری شاهین‌شهر و رئیس حوزه املاک و یکی از کارمندان با سابقه شهرداری شاهین‌شهر فهرستی از مسائل، مشکلات و کارهای صورت نگرفته در شهر شاهین‌شهر را فاش کرد که طی خبری از همین پایگاه خبری با تیتر و لینک پیوست به نام «روانان عنوان کرد؛ شهرداری شاهین‌شهر ۱۲ میلیارد تومان به بانک ملی بدهکار است/ جلوی توسعه قبرستان حاجی‌آباد را باید گرفت» جزئیات این بیانات پرمحتوا که برای برخی از اعضای شورای شهر شاهین‌شهر نیز تازگی داشت، رسانه‌ای شد.
حال ممکن است کسانی که بیانات آقای روانان را مطالعه کرده باشند، برای آن‌ها این سؤال پیش بیایید که چرا این فعالیت‌های روی زمین‌مانده از گذشته تا به امروز توسط اعضای شورای شهر به آن‌ها پرداخت‌نشده است و اگر به آن‌ها پرداخته و یا پیگیری کرده‌اند، پس چرا تاکنون مردم از حل‌وفصل آن‌ها میوه‌ای نخورده‌اند.
به نظرم به‌عنوان یک خبرنگار پاسخ به این سؤالات چندان سخت و دشوار نیست، چراکه مردم فهیم و باسواد شاهین‌شهر امروز به‌خوبی فهمیده‌اند که اعضای دوره پنجم شورای شهرشان با زیاده‌خواهی‌ها، بازی‌های سیاسی، اختلاف‌افکنی‌های خود و غیره و غیره چه کلاه گشادی بر سر آن‌ها گذاشته‌اند.
موضوع دیگری که این مطالبه گری را داغ‌تر می‌کند. این هست که عصر روز ۲۷ شهریورماه ۱۳۹۸ زمانی که علی فتحی پس از چند مدت تعلیق توانسته بود حکم برائت خود را بگیرد و به جمع اعضای شورای شهر برگردد، پس از تبریک تک، تک اعضای شورا به خاطر بازگشت مجدد، حسین ابراهیمی ناغانی لب به سخن گشود و مثل همیشه به سراغ نظریه‌پردازان غربی و نه ایرانی-اسلامی رفت و گفت؛ باید از امروز به بعد دست از اختلافات برداریم و به‌گونه‌ای در کنار همدیگر برای مردم فعالیت انجام دهیم که جای هیچ‌گونه شک و شبهه باقی نماند.
خلاصه این مطالب را در حالی آقای ابراهیمی ناغانی به‌عنوان عضو و یک شخصیت حقوقی شورای شهر به زبان آورد که اولاً؛ بنده از نزدیک بارها و بارها به عینه دیده‌ام در جلسات علنی شورای شهر که یکی از پایه‌ها و محورهای اختلاف‌افکنی در بین اعضا بوده است.
دوما؛ باید به آقای ابراهیمی ناغانی و سایر اعضای شورای شهر گفت؛ «مگر مردم شاهین‌شهر مسخره دست شما هستند که این‌گونه رفتار می‌کنید»، مگر شما در برابر قرآن کریم سوگند یاد نکرده‌اید و از پول بیت‌المال دستمزد و یا حتی صبحانه، ناهار و شام دریافت و اطعام نکرده‌اید که برای مردم فعالیت کنید. پس چرا امروز باید شاهد چنین حجم عقب‌افتادگی شهر شاهین‌شهر در حوزههای مختلف فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی و سیاسی باشیم.
چرا نمی‌دانید این مسؤولیت امانت مردم هست بر دوش شما و زمانی را که مردم به شما سپرده‌اند، نباید آن را در برگزاری جلسات پوچ و بی‌محتوا تلف کنید، به‌اضافه می‌کنم، من خبرنگار تا دلتان بخواهد جلسات کشوری، استانی و شهرستانی مسؤولان شرکت کرده‌ام دریغ از حتی یک خروجی مناسب تاکنون از آن‌ها ندیده‌ام! لطفاً بفرمائید اگر قدمی برای نجات شاهین‌شهر از این‌همه عقب‌افتادگی برداشته‌اید، چه بوده است تا اطلاع‌رسانی کنیم.
جناب آقایان اسماعیل فرهادی، مهرداد مختاری، علی فتحی، علیرضا جهانگیری، حسین ابراهیمی ناغانی، سجاد قهرمانی فرد و سرکار خانم پرستو جهانگیری باید در خصوص کم‌کاری طرح تفصیلی، طرح جامع حریم شهر، مشکلات اراضی موصوف به گلبافت، طرح جامع مبلمان شهری، قبرستان محله حاجی‌آباد و توسعه بهشت معصومه (س)، اصلاح پل گرگاب، وجود این‌همه فروشگاه و سیتی سنتر که باعث تعطیلی اصناف کوچک‌شده است، عدم میدان میوه و تره‌بار، بحث پروژه مترو شاهین شهر-اصفهان، بدهی‌های کلان شهرداری شاهین‌شهر به سیستم بانکی کشور، اصلاح ناوگان حمل‌ونقل عمومی، حل معضل ترافیک خیابان‌ها و معابر اصلی شهر شاهین‌شهر، ایجاد و نگهداری فضای سبز به خاطر آلاینده‌ای زیست‌محیطی در اطراف شاهین‌شهر، ایجاد شهربازی جدید، انتقال مشاغل مزاحم به حریم شهر، دفع آب‌های سطحی، ساماندهی اغذیه‌فروش‌ها، نیروهای مازاد و هزاران مورد دیگر محکوم‌به پاسخگویی به مردم، کارکنان و کارگران شهرداری و رسانه‌ها هستید؛ و در ادامه فرماندار شهرستان شاهین‌شهر و میمه و دادستان و همچنین نهادهای امنیتی و نظارتی همچون سازمان بازرسی کل کشور موظف به پیگیری این مطالبات مردمی و اعلام نتایج آن هستند.
در پایان این متن را با غزلی از استاد فاضل نظری به اتمام می‌رسانم؛ «رسم این مگر نبود که گر آتشم زنی/ خاکستر مرا نسپاری به دست باد؛ گفتی ببند عهد و به من اعتماد کن/ نفرین به عهد بستن و لعنت به اعتماد؛ این زخم‌خورده را به ترحم نیاز نیست/ خیر شما رسیده به ما مرحمت زیاد»
انتهای پیام/ج
